sadnajwyzszy

sadnajwyzszy

a posté un article :

Żądanie uiszczenia opłaty rocznej za użytkowanie
Podobne poglądy reprezentują także inne sądy powszechne, np. Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 28 października 1999 r., sygn. I A Ca 638/9 (OSA 2002 r. z. 2, poz. 14) oraz Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 1 paźd...

Lundi 9 Avril 2018 à 23:13

sadnajwyzszy

a posté un article :

Uregulowanie w statucie uprawnień osób
Błędny był ostatni zarzut apelacji (ad. 16) sprzeczności istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego. Po pierwsze argumentacja skarżącego dotycząca tego zarzutu nie dotyczy sprzeczności ustaleń z ...

Lundi 9 Avril 2018 à 22:13

sadnajwyzszy

a posté un article :

Nadużycie prawa poprzez podnoszenie zarzutu

Tak samo za nieuprawnione uznać należy zarzuty dotyczące naruszenia art. 448 KC w zw. z art. 23 i 24 § 1 KC poprzez ich zastosowanie oraz art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 15 listopada 1956 r. o odpowiedzialności Państwa za szkody wyrządzone przez funkcjonariuszy państwowych (Dz.U. Nr 54, poz. 243), art. 165 § 1, art. 157 § 3 i art. 283 § 3 Kodeksu zobowiązań w zw. z art. 3 KC oraz art. XXVI ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. przepisy wprowadzające Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 94) - poprzez ich niezastosowanie. Również i w materii zastosowania jako podstawy żądania art. 448 KC oraz art. 23 i 24 KC wypowiedział się Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 20 października 2011 roku i także i tym poglądem sądy obecnie rozstrzygające niniejszą sprawę są - z mocy art. 386 § 6 - związane. Sąd Apelacyjny podzielił bowiem rozważania Sądu Okręgowego rozpoznającego po raz pierwszy niniejszą sprawę, iż powzięcie podejrzeń graniczących z pewnością o dokonanym fakcie zamiany, też fakt, iż okoliczność ta stała się wiadoma nie tylko rodzinie, ale i lokalnej społeczności było przyczyną naruszenia dóbr osobistych powodów, a jedynie źródłem tego był wcześniejszy fakt zamiany. W ocenie Sądu Apelacyjnego rozpoznającego uprzednia apelację (którą Sąd Apelacyjny rozpoznający niniejszą apelację podziela) powoływanie się przez stronę pozwaną na podstawę odpowiedzialności z ustawy z dnia 15 listopada 1956 roku o odpowiedzialności Państwa za szkody wyrządzone przez funkcjonariuszów państwowych. (Dz.U. Nr 54, poz. 243), która przewidywała prekluzję dla roszczeń sprzed jej wejścia w życie, w momencie kiedy chłopcy liczyli rok (...) i kiedy nikt nie miał pojęcia o dokonanej zamianie, a żadne dobra nie ulegały szwankowi, jest niezasadne i stanowi próbę całkowitego uchylenia się i uniknięcia odpowiedzialności za tragiczną omyłkę funkcjonariusza publicznego.

 

W niniejszej sprawie Sąd dopuścił dowody z opinii wielu biegłych.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną pozwana wniosła o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/8a/NoviSad-TrgSlobode-GradskaKu%C4%87a.jpg/1200px-NoviSad-TrgSlobode-GradskaKu%C4%87a.jpg

W konkluzji powyższych rozważań dojść należało do przekonania, że Sąd Okręgowy przyjmując, że porozumienie między stronami dotyczyło wyłącznie umorzenia egzekucji z nieruchomości nie naruszył art. 65 § 1 KC, ani art. 65 § 2 KC. Skarżącemu nie udało się także wykazać, aby ocena dowodów, także z zeznań powoda oraz przedstawionych przez niego świadków była sprzeczna z zasadami doświadczenia życiowego czy regułami logicznego rozumowania. Sam fakt, że na podstawie dowodów tych można stworzyć alternatywny stan faktyczny, nie oznacza, że ocena dowodów dokonana przez Sąd pierwszej instancji jest dowolna, a przez to naruszająca przepis art. 233 § 1 KPC.

Należy podkreślić, iż w świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego i poglądów doktryny możliwe jest przyjęcie, iż podniesienie zarzutu przedawnienia jest nadużyciem prawa podmiotowego (tak Sąd Najwyższy m.in. w uchwale z dnia 10 marca 1993 r., sygn. akt III CZP 8/93, OSP z 1993 r. Nr 12, poz. 244 i w wyroku z dnia 15 lipca 1999 r., sygn. akt II UKN44/99, OSNAPiUS z 2000 r. Nr 21, poz. 798). Również w wyroku z dnia 27 czerwca 2001 r. (II CKN 604/2000 OSNC z 2002 r. Nr 3, poz. 32) Sąd Najwyższy stwierdził, iż Sąd wyjątkowo może nie uwzględnić zarzutu upływu terminu przedawnienia roszczenia - także wynikającego ze stosunku pomiędzy przedsiębiorcami - jeżeli jego podniesienie przez pozwanego jest nadużyciem prawa. Dla uznania zarzutu przedawnienia za nadużycie prawa istotne znaczenie mają przyczyny opóźnienia w dochodzeniu roszczenia, w szczególności za usprawiedliwienie tego opóźnienia uważa się naganne postępowanie dłużnika.

Jednocześnie pozwana wniosła o połączenie spraw o sygnaturze akt XVII AmC 5824/11, XVII AmC 5825/11 i XVII AMC 5826/11 na podstawie art. 219 KPC.

Dodatkowo pozwana (...) S.A. w P. zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 224 § 2 KC w zw. z art. 49 KC według stanu prawnego obowiązującego na dzień 30 czerwca 2007 r. poprzez ich błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że roszczenie powodów jest słuszne co do zasady i co do wysokości, pomimo tego, iż urządzenia przesyłowe objęte treścią art. 49 KC stanowią część składową przedsiębiorstwa pozwanej (...) S.A. co wynika z opinii biegłego W. K., a w związku z tym, według stanu prawnego obowiązującego na dzień 30 czerwca 2007 r. stały się własnością pozwanej co oznacza, że roszczenie powodów o zapłatę wynagrodzenia za korzystanie z budynku - urządzeń przesyłowych nie może być uznane za uzasadnione. Wskazując na powyższe podstawy zaskarżenia pozwane spółki wniosły o zmianę wyroku Sądu Okręgowego w zaskarżonej części przez oddalenie powództwa w całości i zasądzenie solidarnie od powodów R. O. i D. O. na rzecz każdej z pozwanych kosztów postępowania za I i II instancję, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownegorozpoznania Sądowi Okręgowemu w Szczecinie.

Po emisji programu telewizyjnego nagranego w oparciu o zbliżony stan faktyczny polegający na zamianie sióstr bliźniaczek - powód T.P. (1) podjął decyzję o przeprowadzeniu w 2009 roku badań DNA. Wyniki powyższych badań pozwalają na stwierdzenie, że I.P. (1) jest wykluczona jako biologiczna matka T.P. (4)(zaprzeczenie macierzyństwa w 100%) i jednocześnie zachodzi 99,9995% prawdopodobieństwo, iż jest biologiczną matką T.P. (1).

Powód został powiadomiony o podjęciu ww. uchwały w dniu 7 lipca 2011 r. Pozew o uchylenie uchwały nadał listem poleconym w Urzędzie Pocztowym w dniu 19 sierpnia 2011 r.

W dalszej kolejności Sąd I instancji uznał za zasadne, na podstawie art. 444 § 1 KC, żądanie o zapłatę odszkodowania, posługując się przy tym art. 322 KPC. Wskazał, że wszystkie zgłoszone przez powoda wydatki w tym zakresie zostały należycie wykazane i udowodnione złożonymi do akt sprawy dowodami zakupu, rachunkami i fakturami. Powód z racji swojego stanu wymaga pielęgnacji znacznie większej niż przeciętna dla osób w jego wieku. Za zasadne przyjął wyliczenia przedstawione w pozwie w zakresie żądania zapłaty na rzecz powoda kwot 6.720 zł i (...), 36.

Przy takich ustaleniach faktycznych Sąd Okręgowy w Płocku uznał powództwo za niezasadne, wobec skutecznego zgłoszenia przez pozwanego zarzutu przedawnienia roszczenia.

J. P. ma wykształcenie podstawowe, 50 lat, z zawodu jest murarzem, w warunkach wolnościowych mieszkał wraz z matką w pięćdziesięcioletnim domu, prowadził działalność gospodarczą; po raz pierwszy został osadzony w zakładzie karnym w 2001 r.

Powódka M. P. ostatecznie wnosiła o zobowiązanie (...) W. do złożenia oświadczenia woli w trybie art. 64 KC, o zasądzenie od Skarbu Państwa odszkodowania za utracone korzyści w wysokości 5.716.843 zł za wydanie wadliwej decyzji, natomiast w stosunku do(...) W. wniosła o zasądzenie odszkodowania w kwocie 141.455 zł za zaniechanie w wydaniu decyzji administracyjnej o ustanowieniu użytkowania wieczystego w okresie od 1 września 2006 r. do 5 lipca 2007 r., odszkodowania w kwocie 1.294.298 zł za zaniechanie w wydaniu decyzji administracyjnej o ustanowieniu użytkowania wieczystego w okresie od 1 stycznia 1995 r. do dnia 1 września 2004 r., a także odszkodowania w kwocie 295.770 zł za zaniechanie wykonania decyzji administracyjnej z dnia 5 lipca 2007 r. - źródło

Z tych wszystkich względów Sąd orzekł jak w sentencji wyroku, uchylając nakaz zapłaty na podstawie art. 496 KPC i oddalając powództwo w całości. Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu Sąd zapadło na podstawie art. 98 KPC.

Wadliwe i wynikające z niezrozumienia sytuacji jest uzasadnienie skargi kasacyjnej, skoro powołuje się na krytykę podobnego stanowiska, jakie w tej sprawie zostało zajęte przez Sąd Okręgowy, wyrażonego przez Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 5 grudnia 2007 r. (I CSK 300/07, OSNC-ZD z 2008, nr C, poz. 91), gdyż nie chodzi o uchybienie terminowi przez próbę przerwania biegu zasiedzenia ostatniego dnia przed jego upływem, tylko o okoliczności temu towarzyszące. Nie potrzeba więc odpowiadać na pytanie, czy złożenie ostatniego dnia wniosku o charakterze windykacyjnym jest sprzeczne z art. 5 KC, bo nie jest.

Powyższy wyrok Sądu pierwszej instancji został zaskarżony przez powoda w części oddalającej powództwo. Apelujący sformułował poniższe zarzuty:

Artykuł 398 § 3 KPC stanowi, iż podstawą skargi kasacyjnej nie mogą być zarzuty dotyczące ustalenia faktów lub oceny dowodów. Powoływanie przez skarżących art. 233 KPC, jako podstawy skargi, było więc niedopuszczalne i nieskuteczne.

W uzasadnieniu powołanego wyżej wyroku z dnia 26 lutego 2002 r. sygn. akt I CKN 1516/99 Sąd Najwyższy uznał zasadność odmowy udzielenia ochrony prawnej żądaniu właściciela zasądzenia pełnej opłaty z tytułu użytkowania wieczystego z uwagi na fakt oddania w użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowej obciążonej prawem użytkowania na rzecz osoby trzeciej ze wskazaniem, że istota tego prawa od początku uniemożliwiała użytkownikowi wieczystemu korzystanie z gruntu.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, sama tylko okoliczność, że powód przebywał w przeludnionej celi nie jest jeszcze wystarczająca do przyjęcia, że doszło do naruszenia jego dóbr osobistych. Podobnie w tej kwestii wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 2 października 2007 roku, sygn. akt II CSK 269/07, opubl. M. Prawn. rok 2007, nr 21, poz. 1172. Także i Europejski Trybunał Praw Człowieka dokonując wykładni art. 3 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i Podstawowych Wolności z dnia 4 grudnia 1950 roku ratyfikowanej przez Polskę w 1993 roku (Dz.U. Nr 61, pocz. 284 ze zm.) wielokrotnie stwierdzał, że cierpienie i upokorzenie muszą w każdym razie przekraczać nieunikniony element cierpienia wpisanego w pozbawienie wolności aby stanowiły naruszenie tego przepisu (orzeczenie z dnia 29 kwietnia 2003 r., nr (...)).

Ponadto, odnosząc się do zarzutów formułowanych przez pozwanego, w ocenie Sądu, stanowisko pozwanego, że wydanie wyroku zasądzającego od pozwanego należność dochodzoną przez powoda skutkować będzie uzyskaniem przez M. M. dwóch należności jest bezpodstawne. Zdaniem Sądu, umowa pożyczki i przeniesienia własności nieruchomości dla zabezpieczenia spłaty pożyczki zawarta w formie aktu notarialnego oraz umowa ustno - pisemna, nie stoją ze sobą w sprzeczności, nie regulują w sposób odmienny praw i obowiązków stron rzeczonych umów. W treści § 8 umowy pożyczki i przeniesienia własności nieruchomości dla zabezpieczenia spłaty pożyczki wynika bowiem, że W. T. ma prawo sprzedać tę nieruchomość. Tym samym uznać należało - zdaniem Sądu I Instancji, że pożyczkodawca może dokonać sprzedaży przedmiotowej nieruchomości, lecz nie ma takiego obowiązku. Konsekwencją zaś niedokonania sprzedaży jest niezaktualizowanie się obowiązku pozwanego, określonego w § 9 umowy.

Sąd uznał bowiem, iż pozwani jako obywatele w relacjach z władzą publiczną, będąc w nich słabszym partnerem, mieli prawo pozostawać w przekonaniu, iż działanie jej organów nie narazi jego na konflikt z prawem, nie spowoduje dla nich negatywnych konsekwencji prawnych. W ocenie Sądu zasadę tę jednak w zakresie zawartej w dniu 12 stycznia 2001 r. umowy naruszyło zaniechanie przez powodową Gminę poinformowania pozwanych o możliwości i przesłankach żądania zwrotu udzielonej jej bonifikaty. Wobec powyższego Sąd skonstatował, że pozwani zakupili przedmiotowy lokal nie mając świadomości co do ewentualnego, późniejszego obowiązku zwrotu kwoty otrzymanej tytułem udzielonej bonifikaty.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Reasumując ten wątek korekty ustaleń faktycznych: począwszy od 1 sierpnia 2006 r. strona pozwana (ówczesny (...) S.A. w W.) nie dysponowała tytułem prawnym do gruntu - korzystała z niego bezumownie. Natomiast do tego czasu wiązał strony węzeł obligacyjny uprawniający do bezpłatnego korzystania z gruntu w zakresie związanym z korzystaniem ze słupów i linii energetycznej. Miało to ten skutek w zakresie żądania zapłaty za bezumowne korzystanie z gruntu, że pozwani odpowiadający solidarnie byli odpowiedzialni jedynie za okres: sierpień 2006 - czerwiec 2007, a żądanie za okres wcześniejszy nie miało usprawiedliwionych podstaw.

Odnosząc powyższe uwagi do okoliczności faktycznych sprawy, trzeba zauważyć, że z lektury uzasadnienia zaskarżonego wyroku można wysnuć wniosek, że Sąd Okręgowy nie oceniał postępowania powoda w aspekcie nadużycia prawa podmiotowego, ale uznał, że powód nie może skutecznie dochodzić roszczenia określonego w przepisie art. 79 ust. 1 pkt 3 lit. b PrAut. W przepisie art. 79 PrAut uregulowane zostały środki ochrony autorskich praw majątkowych przysługujących uprawnionemu w stosunku do osoby, która wkroczyła w zakres monopolu korzystania z utworu bez wymaganej zgody. Objęte nim zasady wskazują, że postanowienia wymienionego przepisu mają charakter bezwzględnie obowiązujących. Powoływanie się na nadużycie prawa podmiotowego nie może natomiast prowadzić do uchylenia lub zmiany obowiązujących przepisów.

- (...) b) płatności za jakikolwiek taki Koszt plus rozsądny zysk, która to płatność będzie włączona do Ceny Kontraktowej, natomiast w Szczególnych Warunkach Kontraktu na budowę drogi ekspresowej (...) R. - W., odcinek obwodnica W. w pkt 2 (k. - (...)) za

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Przede wszystkim za chybiony należy uznać zarzut naruszenia art. 5 KC. Sąd Apelacyjny w niniejszym składzie w pełni podziela pogląd wyrażony w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25 sierpnia 2011 r. sygn. akt II CSK 640/10 oraz przez Sad Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 15 lutego 2012 r. sygn. akt I ACA 1121/11 i wyroku Sadu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 31 stycznia 2012 r. sygn. akt I ACA 1349/11, zgodnie z którym istotą prawa cywilnego jest strzeżenie praw podmiotowych, a zatem wszelkie rozstrzygnięcia prowadzące do redukcji bądź unicestwienia tych praw mają charakter wyjątkowy. Odmowa udzielenia ochrony prawnej na podstawie art. 5 KC, z uwagi na jego wyjątkowy - w powyższym ujęciu, charakter musi być uzasadniona istnieniem okoliczności rażących i nieakceptowanych w świetle powszechnie uznawanych w społeczeństwie wartości. Zasady współżycia społecznego w rozumieniu art. 5 KC są bowiem pojęciem pozostającym w nierozłącznym związku z całokształtem okoliczności danej sprawy i w takim całościowym ujęciu wyznaczają podstawy, granice i kierunki jej rozstrzygnięcia w wyjątkowych sytuacjach, które przepis ten ma na względzie. Specyfika roszczenia o zachowek polega na tym, że przyznanie prawa do zachowku służy urzeczywistnieniu obowiązków moralnych, jakie spadkodawca ma wobec osób najbliższych. Etyczny charakter instytucji zachowku ma zatem wpływ na ocenę roszczenia z punktu widzenia zasad współżycia społecznego o których mowa w art. 5 KC. Chodzi mianowicie o to, że ocena ta jest w tej sytuacji zaostrzona, co prowadzi do konkluzji, iż do nadużycia prawa będzie mogło dojść jedynie wyjątkowo, w przypadkach szczególnie rażących. Celem instytucji zachowku jest ochrona interesów majątkowych wymienionych w art. 991 § 1 KC najbliższych członków rodziny przez zapewnienie im, niezależnie od woli spadkodawcy, a nawet wbrew jego woli, roszczenia pieniężnego odpowiadającemu ułamkowi wartości udziału w spadku, który by im przypadał przy dziedziczeniu ustawowym. Zastosowanie art. 5 KC nie może udaremniać celów przepisu o zachowku.

Strych, gdzie powód wieszał pranie, był zamykany na klucz i gdy powód potrzebował wejść na strych dostawał klucz od pozwanych. Jednakże wobec tego, że powód wchodził ze strychu również na dach poprawiać antenę i doszło do uszkodzenia dachu, który pozwani musieli wyremontować i ponieść koszty remontu oraz że powód wprowadził przez strych na dach monterów telewizji cyfrowej bez zgody pozwanych, pozwani odmawiali wydawania mu kluczy na strych.

- błąd w ustaleniach faktycznych w zakresie oparcia ustaleń Sądu na wydrukach zdjęć załączonych do pozwu, mimo wyraźnego wskazania ich przetwarzania w dacie przed złożeniem pozwu w niniejszej sprawie.

Z uwagi na ograniczenie przez stronę powodową żądania pozwu odnośnie odsetek, na które pozwany wyraził zgodę, Sąd Okręgowy postępowanie w tym zakresie umorzył.

(wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 sierpnia 2011 r., sygn. akt II CSK 640/10). Przepis art. 5 KC ma zatem charakter bardzo wyjątkowy i może mieć zastosowanie w przypadku nadużycia prawa przez osobę korzystającą z zarzutu przedawnienia. Istnieje domniemanie, że osoba uprawniona korzysta z prawa podmiotowego w sposób legalny, zasługujący na ochronę prawną. Kwestionujący takie uprawnienie obowiązany jest wykazać racjonalne przesłanki swojej kontestacji (art. 6 KC). Zarzut przedawnienia stanowi bowiem realizację prawa podmiotowego i jego podniesienie, co do zasady, nie stanowi nadużycia prawa podmiotowego, jednak umożliwia rozważenie nieuwzględnienia zarzutu przedawnienia przez sąd, przy czym każdorazowo sąd czyni to w oparciu o okoliczności konkretnej sprawy (sygn. akt I ACA 258/11 wyrok s.apel. 14.09.2011 r. w Warszawie). Przenosząc powyższe uwagi natury ogólnej na grunt mniejszej sprawy, Sąd Apelacyjny uznał, że w rozpoznawanej sprawie nie zachodziły żadne podstawy dla przyjęcia, aby podniesiony zarzut przedawnienia pozostawał w sprzeczności z uznanymi w społeczeństwie wartościami.

Dimanche 8 Avril 2018 à 14:48